Bugün gerçekten çok üzgünüm! Çok üzüldüm… Çok üzüldüm neden biliyor musun sevgili günlük çünkü öyle bir noktaya geldik ki bombalar, çatışmalar, ölümler toplumca birbirimize tahammülümüzü de yitirtti!Üzüntümüzü, öfkemizi nereden nasıl çıkaracağımızı bilmez bir hale geldik. Her gün yiten canlara üzüntü derecemiz, hassasiyetimiz sosyal medyadan paylaştıklarımızla ölçülür hale geldi. Sanal olarak görüntün üzüntünü göstersin sonra istediğini yap! O paylaşım orada bir dursun sonra dükkanını aç, işine git, sevdiklerinle yemeğini ye, alışveriş yap, sinemaya git ama şurada illaki bir paylaşım yap! Herkes işine gitti değil mi bugün? Tv de yayınlar devam etti, diziler çekildi, doğum günleri kutlandı?
Bir yıl öncesinden çalışmaları başlayan sözleri verilen işimle ilgili paylaşım yapmak bazılarını bu denli rahatsız etmiş olamaz. Asıl kızgınlığınız kime? Bugün birileri yine çocuğunu okula bıraktı diğer yandan gece kulüpleri cirolarını kesti, restoranlar açıktı ve fatura kestiler, bankalar faizlerini işletti ama benim işime gelip dükkanımı açmam duyarsızlığım oldu?
Arkadaşlar duyarlıyım! Üstelik ocu şucu bucu ayırmadan insanlık için duyarlıyım. Terör eylemlerine üzülmemek, şiddeti görmezden gelmek mümkün mü? Sizce gerçekten mümkün mü? Sizin beklediğiniz zamanda, anda, şekilde, biçimde, kelimelerle ifade etmemiş olmam beni duyarsız mı yapar?
Türkiye iş yapılmaz, ziyaret edilmez, evden adım atılmaz bir halde işimize gidemiyoruz mu yoksa üzüntümüz içimizde dükkanımızı açar görevimizi yerine mi getiririz? Bana göre duyarlılık elimden geleni şekilde yapmak değildir! Yaşadığım sürece ülkemin iyiliği için çalışacağım, elimden geleni yapacağım!
Hayatını kaybedenler ve yakınları için çok üzgünüm onlar benim de yakınlarım benim de can’larım lütfen duyarlılığımızı önce çevremizden başlayarak gösterelim. Dilerim çatışmalarımızı, anlaşmazlıklarımızı şiddetle, lanetle değil güzellikle çözebilecek hale geliriz yakın gelecekte… Eğlenmedim işimi severek yaptım!Üzgünüm…
