İnsanı ele geçirmişse duyguları, onlar kontrol ediyorsa bedenini, oradan oraya savrulur.
Çılgınca üzülürken başına gelenlere de şanssızlık demekten ve bir kurtarıcı beklemekten kendini alıkoyamaz. Kurbandır ve bir ya da birden çok celladı vardır.
Kendine inanmak dışında her şeye inanır. Kötü biri olmadığını ama bunların da neden başına geldiğini anlamaz, üzülür mağdur.
Kendisinin ne kadar iyi biri olduğunu ispatlamak için çırpınır durur ama o kanatların onu uçuramayacağını anlayamaz çünkü iyi veya kötü yoktur bunu ayırt eden göz vardır.
O göz de kendi canını görür karşısındakinde. Özünü gören, bilir gözünün ona gösterdiği gibi mi değil mi… Bilir ve ne yapacağını da neden yaptığını da bilir.
Zihin ele geçirmişse bedeni, seçimlerini de zihinleri yapar. Bedeni farkında olmadığı için kendi yaptı sanır. Mağduriyet oradan gelir, karşısındakinden değil… Kulağına küpe olsun diye söylemiyorum, ilham olsun.
