Çocuğunuzun göz yaşlarında kendi acılarınızı görüyor olabileceğinizi hiç düşündünüz mü?
Ben bu sabah yine deneyimledim.
Okulun yıl sonu gösterisi için koca bir gösteri salonuna gitmek istemeyen kızımın göz yaşlarında soğuk, sevimsiz yerlere bırakılışımı gördüm. Buralar ve bu kişiler bana göre kocaman, ürkünç ve tamamen yabancılardı; ebeveynlerime göre ise o zamanların en iyi okulu, mekanı, kişisiydi.
Benim için en iyisini isteyen, bunun için sonsuz çabalayan ailem için ne kadar zordu kim bilir o günler, fakat benim için daha zordu. İçimde hep bir ayrılış, bırakılış, terk ediliş hissi oluştururdu koca binalı okullar, “tanımadığım” mekanlar ve kişiler.
Bunları hatırlayıp kendi o halime bakıp, sevip aslında bırakılmadığımı, terk edilmediğimi görüp kendime sarıldım Lila’ya sarılırken.
Kendi o halimi kabul etmeden, kanayan yaramla ve acımla bu sabah ona gereken şefkati gösteremezdim. O da zaten o şefkati almazdı çünkü benden çıkan duyguyu gizleyecek bir enerji filtresi henüz üretilmedi!
Hiçbir maske de hislerimizi örtmedi, örtmeyecek. Bana göre kendine şefkat gösterebilen, kendi geçmişini çalışıp kendi önünü açan, kendi çocuklarına bakarken kendi geçmişlerinin gölgesinden bakmamak için çaba gösteren tüm bakım verenler gerçek birer kahramandır.
⭐️Bu sene @ibsfuar teması kahraman annem, eğer hikayelerime bakarsanız belki hediye etmek istediğim 10 davetiyeden biri sizin olur?
Fotoğraf @deniz_on_air #ibsfuar2017
