İlgi ve sevgiyle büyüyen, aile kavramı olan çocuklar; olmayanların, bunlarla büyümediğini, öfke ve hırçınlık sebeplerinin bu olduğunu göremiyorlar.
Bahaneler üretiyorlar, anlamaya çalışıyorlar benim sevgim her şeye yeter diye düşünüp içlerindeki o koca sevgiyi sınırsızca verebiliyorlar.
Çünkü sevginin onlara ne yaptığını çok iyi biliyorlar! Sevgi alamasalar da sonuna kadar veriyorlar, iyice tükenene kadar!
Sevgiyi sonradan tadanlarsa ya alamadıkları sevginin kıymetini biliyorlar ya da ihmal edilmişliğin öfkesini onu sevenlerden çıkarıp yok ediyorlar.
Asla da bu sonun sorumluluğunu almıyorlar…
